Nie potrafię Ci odmówić

Nie potrafię Ci odmówić
Ugodzona strzałą zwierzyna
Wpadłam w sidła
I nie wydostanę się
Wiem że powinnam walczyć
I odejść
Nie potrafię tego zrobić
Wiem to
Nie spełnię twoich marzeń
A Ty uparcie tu tkwisz
I tkwisz
I tkwisz
I dalej nie odchodzisz
Chcesz ze mną zbudować coś
Ściany z radości
W oknach szyby ze smutku
Sad jabłoniowy za domem
Nie potrafię Ci odmówić
Lśni kamień w świetle księżyca
Obrączka wsunięta na dłoń
Splecione spojrzenia miłości
Nie potrafię odmówić uczuciom
Podążamy stromą ścieżką w dół
Nie pytaj mnie już o miłość
Jest ogień
Jest żar
Jest Bóg

Dla Ciebie...

Dla Ciebie...

Kiedyś usłyszałam prośbę 

Opowiedz mi o swojej miłości

Nie umiem tego wyrazić

Miłość to nie słowa przelane na papier

Miłość to nie rymy i strofy

Miłości nie da się ująć słowami

Bo miłość to przebudzenie słońca 

Wschodząca w jasności jutrzenka 

Blask księżyca mroźnej nocy

Skrzypiący śnieg i zużyta pielucha

Pierwszy smoczek i ostatni garnitur

Miłość to spotkanie bliskość i tęsknota

To codzienny byt od pierwszego do ostatniego

To pozbierane skarpetki i potłuczone szkło 

To radość i uśmiech

Łza złości i gorycz

To rozbity talerz i bukiet róż

To spojrzenie błękitnych oczu

To wtulenie się w ramiona

To azyl przed całym światem

Miłość 

Wierność

Uczciwość

Złość

Oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci 

ŚLAD

Czasami wystarczy uśmiech

Czasami pomocna dłoń

By życie komuś rozjaśnić

Nasz codzienności mrok

Wystarczy się pochylić

Przygarnąć i pokochać

I zbłąkanego kota

Uczynić jednym z nas

Otwórz swe serce dla ludzi

Kochaj i wciąż do nich dąż

Choć często to droga bez kresu

Z wieńcem bóli i mąk

Choć twoich starań

Może nie dostrzec nikt

To podtrzymujesz ich iskrę

Która się jeszcze tli

Jeżeli zwyciężysz

Zapłonie pośród nas

Płomień żywej miłości

Obecnej wówczas nam

Idź z odwagą mądrości

Bogów poradą-cud

Rozpalić nam liczne zarzewia

Wspólnoty ludzkich rąk

A gniew niech będzie ci bratem

W obronie ofiar świata

Choć zemsta to nie twoja

Lecz Boża odpłata

Bądź lepszy niż jesteś

Niźli upadły ludzki ród

Podnieś się z prochu i powstań

Pomimo wszystkich ran

Świat w końcu Cię doceni

Być może ktoś pójdzie w twój ślad

By stać się lepszym i pomóc

                                    Innym takimi się stać

INFORMACJA

Jako autorka wszystkich zamieszczanych na tym blogu tekstów, na mocy przysługujacych mi praw autorskich,  STANOWCZO ZABRANIAM KOPIOWANIA ich bez mojej wiedzy i mojego pozwolenia.

Witajcie!

 Dziś jest dzień szczególny, zwłaszcza dla mnie i to z trzech powodów.

 Po pierwsze jest to pierwszy dzień istnienia mojego bloga.

 Po drugie, dokładnie sześć lat temu, na tym świecie, pojawiło się

małe stworzonko o niebieskich oczkach i blond puszku na głowie, które w

oburzeniem patrzyło na mnie, gdy po raz pierwszy przytuliłam jego

malutką rączkę do swojego policzka. Sześć lat temu przyszedł na

świat mój młodszy braciszek, Misiek.

  Jednak dzisiejszy dzień ma nie tylko akcent szczęścia. Dziewięć lat

temu odeszła bardzo bliska mi osoba, moja kuzynka Monika. Miała wadę

serca.

 Bloga dedykuję Monice i Misiowi- dla mnie szczególnych bohaterów

dzisiejszego dnia.